Terugblik op een onvergetelijke wintersportvakantie met de Mentelity Foundation

Eerder dit jaar mocht WijRollen een zitskivakantie weggeven namens de Mentelity Foundation. 29 mensen gaven in een reactie aan waarom zij graag zouden winnen. De 20-jarige Kirsten Danz was de gelukkige. “Ik dacht: proberen kan altijd, maar had echt nooit verwacht dat ik de gelukkige zou zijn!”

“Sinds afgelopen december woon ik op mezelf. Dat bevalt heel goed, maar het is ook wel even wennen. De winactie kwam voor mij op precies het juiste moment, want we waren nét klaar met de verbouwing. Dat duurde langer dan we verwacht hadden, omdat ik vanwege mijn aangepaste woning ook te maken had met de gemeente. Ik was met andere dingen bezig, dus ik was het alweer vergeten, en toen kreeg ik opeens een mailtje. Eerst geloofde ik het niet!

De reis

Onze reis naar Zwitserland verliep niet helemaal vlekkeloos. We vertrokken later dan gepland en we liepen onderweg nog meer vertraging op. Uiteindelijk kwamen we pas om rond vier uur ‘s middags aan. Het grootste deel van de reis reden we ‘s nachts, dus er viel onderweg niet zo veel te zien. Het lukte me ook niet om te slapen, zodat de tijd voor mijn gevoel erg langzaam voortkroop. Maar zo’n busreis hoort er natuurlijk ook een beetje bij.

De dagen voor de reis had ik heel rustig aan gedaan en ik had ook extra geslapen, zodat mijn energie goed op peil was. Na aankomst heb ik gelukkig ook goed geslapen. Dus kon ik weer een beetje opladen, voordat we gingen skiën!

Op de terugweg ging het trouwens veel beter. Toen waren meer mensen wakker, dus kon je een praatje maken. En we reden overdag, zodat je ook kon genieten van het mooie uitzicht.

De groep

De groep was gemengd en in totaal zo’n 250 mensen, van wie ongeveer 30 à 40 rollers. In de ene bus zaten rollers en lopers en in de tweede bus alleen lopers. Het was goed geregeld: we konden in onze rolstoel blijven zitten of we konden op een gewone stoel zitten en onze rolstoel achterin laten zetten.

Het was voor mij de eerste keer dat ik met onbekenden op reis ging, en ook mijn eerste vakantie in mijn rolstoel naar het buitenland. Een paar mensen kende ik al via Insta, dus dat maakte het wel makkelijker om contact te maken. Het skiën op zichzelf vond ik minder spannend, maar op reis gaan met een groep mensen die je nog niet kent des te meer. Maar het viel erg mee; eigenlijk ging het gewoon heel goed. In de bus kwamen de gesprekken snel op gang en het voelde al snel alsof we elkaar al langer kenden.

In Zwitserland werden we verdeeld in groepjes van negen mensen, met elk groepje twee instructeurs. Dat bleek in de praktijk niet handig, want met negen zitskiërs op een rij wordt het lastig om de instructeur goed te verstaan. Dus dat hebben we na de lunchpauze anders aangepakt. Zo kwamen we uit op twee groepjes van elk vier à vijf mensen en één instructeur.“

Grenzen verlegd

Na terugkomst mailde Kirsten: ‘De reis zit erop! Wat een ontzettend bijzondere reis was dit, zeg. Echt onvergetelijk. Een hele hoop grenzen verlegd, mezelf beter leren kennen, een hoop nieuwe hele fijne mensen leren kennen. Het heeft ook nu nog invloed op alles. Mijn mindset is echt veranderd tijdens afgelopen week, echt zo bijzonder.’

“Om te beginnen had ik niet verwacht dat mijn lichaam het zo goed vol zou houden. Hele dagen skiën leek me fysiek best zwaar. Ik had geen idee wat ik kon verwachten of hoe het dorp eruit zou zien… Zou er veel sneeuw liggen? Hoe steil zou het zijn? Maar de straten en stoepen waren goed sneeuwvrij en met een goede vijf minuten rollen was ik al bij de gondel. Dus dat was geen enkel probleem.
Op donderdag heb ik best een klap gemaakt en ik had veel hoofdpijn, dus ik was bang dat ik volgende dag niet meer zou kunnen skiën. Maar dat kwam gelukkig goed!

Mentaal was het heel bijzonder om met zo’n groep mee te gaan. Het waren allemaal mensen in een rolstoel of met een (andere) beperking. Dat maakt de groep heel anders! Want je begrijpt elkaar vaak al met enkele woorden. Daarnaast kun je ook nog eens met elkaar lachen om 'roller'-grapjes. Ik vond het heel bijzonder om dat mee te maken.

Na de allerlaatste afdeling blikten we samen met Thijs van de Mentelity Foundation terug op de week. Bijna iedereen, deelnemers én vrijwilligers, moeten wel een traantje wegpinken, want dit was toch echt het einde van deze reis. We bedankten de mannen van de Bergbahnen. Er werden enkele prijzen uitgereikt, onder andere voor de slalomrace waar je op de laatste dag aan mee kon doen. Tot slot kreeg iedereen een medaille, als aandenken aan deze bijzondere week. Veel deelnemers hadden nooit verwacht dat ze nog zouden kunnen skiën. Deze reis maakt duidelijk dat het wél kan. Dat doet veel!

Nieuwe mindset

Ik was altijd iemand die soms wel beren op de weg zag. Als ik met de trein reis, dan gaat er vaak iets mis: treinen rijden niet, assistentie is er niet of de lift op het station is kapot. Daardoor dacht ik vaak: laat maar, dan ga ik er wel niet heen. Zo zorgde ik er zelf voor dat ik meer thuis zat. Tijdens deze wintersportvakantie kon ik alles wat ik wilde! Ik had nooit verwacht dat ik álles zou kunnen.

Niet lang nadat we weer terug waren, waren de Invictus Games in Den Haag en daar stonden ze met alle verenigingen die aangepast skiën aanbieden. Eerder die week was het al door mijn hoofd gegaan om naar de Invictus Games te gaan, maar ik dacht al snel: nee, dat is niet handig. Ik moest namelijk werken en zag ook een beetje op tegen het reizen met de trein. Maar toen dacht ik: ik ben naar Zwitserland geweest om te skiën! Dan moet in mijn eentje naar de Invictus Games ook echt wel lukken. Het komt wel goed! Dus ben ik gegaan.

Door deze reis is mijn mindset enorm veranderd. Ik durf dingen veel sneller gewoon te doen, en ik zie wel hoe het dan verder loopt. Ik vertrouw er nu op dat het wel goed komt. Dat is heel gaaf om te merken! Daarbij kan mijn lichaam meer aan dan ik denk en dat doet me ook goed.

Hulp vragen

Om boven bij de piste naar het toilet in het Bergbahn-station te gaan, moesten we via een besneeuwde en ietwat steile helling naar beneden. Rond lunchtijd was de sneeuw daar vanwege de zon behoorlijk papperig geworden, waardoor het best glad werd. Ook was het best een lange omweg. Eén van de deelnemers had een training bij het WheelchairSkillsTeam gedaan en die besloot om via de trap naar beneden het Bergbahn-station binnen te gaan. Dat was minder glad, en ook een stuk korter.

Ik was nog nooit met mijn rolstoel van een trap af gegaan. Toch dacht ik: ik heb het nog nooit gedaan, maar ik denk dat ik het wel kan. Dus ik ben het gewoon gaan doen! Met mijn zitskibegeleider achter me – voor het geval dat – ben ik zelf de trap afgegaan, en daarna ook weer op.

Wat ik in Zwitserland heel fijn vond, was dat als ik zei dat iemand mij niet hoefde te helpen, dat ze dat dan ook niet deden. In Nederland helpen mensen je vaak tóch, waardoor ik soms juist omval, omdat mensen me bijvoorbeeld vastpakken.

De positieve effecten van de vakantie merk ik nog steeds. Binnenkort is er een Para Snow Day in Snowworld Zoetermeer en daar gaan ze ook weer zitskiën. Voor de Mentelity Games had ik waarschijnlijk nooit overwogen om naar zo'n dag als de Para Snow Day te gaan, omdat ik niemand kende en ik niet had geweten wat ik precies kon verwachten. Nu heb ik zoveel mensen leren kennen, dat ik er gewoon heen ga. Stel dat ik toch niemand ken, dan zie ik dat wel weer. [Dit interview vond plaats voor deze Para Snow Day. Inmiddels is deze dag voorbij – red]

Verslaafd?

Mijn zitskileraar zei: ‘Als je eenmaal besmet bent met het virus, dan kom je er niet meer vanaf.’ En dat klopt wel! Laatst op rollerbaan voelde het zo goed om weer in de zitski te zitten. Het is iets wat ik heel graag wil blijven doen!

In het najaar beginnen de zitskilessen van de VGW bij de Wolfskamer Wintersport in Huizen weer. Ook geeft Ski Uniek in het najaar lessen op de pistes van Snowworld Zoetermeer. Ik hoop dat ik mee kan doen met de lessen van een van beide verenigingen. Volgend jaar wil ik ook heel graag weer meegaan met de Mentelity Games!”