In een rolstoel naar een gewone middelbare school, kan dat?

Sarah kreeg in groep acht een MAVO/HAVO-advies. Toch ging ze naar het speciaal voortgezet onderwijs (VSO), maar dat was uiteindelijk geen succes. Haar moeder Marjolein vertelt over de schoolcarrière van Sarah en de keuzes die ze hebben gemaakt.

Sarah is rolstoelgebonden en heeft, omdat ze spastisch is, hulp nodig bij de dagelijkse handelingen. Maar met haar hoofd is niets mis, zoals ook blijkt uit het MAVO/HAVO-advies dat ze in groep acht kreeg.

Marjolein: ‘Toen Sarah van de basisschool kwam was er geen ervaring met kinderen die in een rolstoel zitten en een gewoon denkvermogen hebben. Er was geen andere keuze dan het VSO, maar zowel cognitief als sociaal had ze geen enkele aansluiting met haar klasgenoten. Ze heeft het nog op een ander VSO geprobeerd, maar ook dat lukte niet. Ze was echt ongelukkig.’

In een rolstoel naar een gewone middelbare school

Dus gingen Marjolein en Sarah op zoek naar een reguliere middelbare school die het aandurfde met Sarah. Dat bleek een hels karwei. ‘Door de combinatie met mijn baan, heb ik er een burn-out van gekregen,’ vertelt Marjolein. ‘Niet alleen vanwege het regelwerk en de frustratie, omdat we tegen muren aanliepen. Maar vooral omdat Sarah zo ongelukkig was. Dat vrat aan me.’

Dankzij een doortastende onderwijsconsulent, een onderbouwcoördinator met lef, en de standvastigheid van Marjolein kon Sarah terecht op het VMBO in de wijk. Marjolein: ’Daar had ze het naar haar zin, maar Sarah heeft sociaal en cognitief meer in haar mars en wilde graag naar het lyceum. Dus is ze overgestapt naar MAVO-3 in het gebouw naast het VMBO.’

Pionieren kost energie

In je rolstoel naar een gewone middelbare school klinkt makkelijker dan het is. Sarah kan bijvoorbeeld niet zelf haar jas uit doen. Leerlingen hielpen om haar broodtrommel te openen, er kwam meerdere keren per dag een PGB-er om haar te helpen naar het toilet te gaan. Marjolein: ‘De school had geen idee hoeveel er komt kijken om Sarah op te nemen. Maar de leerkrachten hebben het uiteindelijk fantastisch opgepakt.’

Ook sociale contacten waren ingewikkeld. ‘De confrontatie met klasgenoten die wel alles kunnen was soms pijnlijk. Op een schoolfeest werd Sarah letterlijk onder de voet gelopen. We pionieren en dat kost veel energie. Vooral omdat het niet nodig zou moeten zijn. Waarom is Sarah de enige in heel Gelderland die in een elektrische rolstoel naar de MAVO gaat? Waar is de rest? Waarom is het zo ingewikkeld om onderwijs te krijgen op de plek waar je thuis hoort?’ Marjolein maakt zich er hoorbaar druk over: ‘Weet je, het kan wel, als iedereen wil.’

Diploma

Dat het kan, bewees Sarah door met hoge cijfers haar MAVO-diploma te halen. Ze zit nu in HAVO-4 en wil straks naar het HBO om orthopedagogie te studeren. Ze zit niet meer op haar oude school, maar op het Dominicus-college in Nijmegen. Deze school heeft een aparte vleugel voor leerlingen met een chronische ziekte of lichamelijke beperking. Marjolein: ‘Het is geen VSO, maar er is wel ruimte voor de zorg. Dat is fijn.’

Eigen zaakjes regelen

Ondanks alle obstakels, zijn Marjolein en Sarah blij dat ze steeds gekozen hebben voor het reguliere onderwijs. Omdat een werkplek later ook in de samenleving zal zijn. Marjolein: ‘Sarah leert nu om voor zichzelf op te komen, haar eigen zaakjes te regelen en dat zal ze haar hele leven moeten blijven doen.’